ΦΑΝΤΑΣΙΑ-ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Στα πολύ παλιά χρόνια στην κορυφή του Ολύμπου την ίδια μέρα έγιναν δυο τσιμπούσια. Το ένα το είχε οργανώσει ο θεός ’ρης και η Αφροδίτη για το γιο τους τον Πόλεμο και το άλλο ο Δίας και η Ήρα για την κόρη τους την Ειρήνη. Οι υπόλοιποι θεοί δεν ήξεραν σε ποιο τσιμπούσι να πάνε έτσι ώστε να μη γίνουν παρεξηγήσεις. Σκέφτηκαν...σκέφτηκαν και αποφάσισαν οι μισοί να πάνε στο ένα και οι άλλοι μισοί στο άλλο.
Πέρασε ο καιρός και η Ειρήνη μεγάλωσε και τότε ήταν που έγιναν οι μεγάλες φασαρίες. Η Ειρήνη ήθελε να μη γίνονται πόλεμοι και οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά και μονιασμένα. Ο θεός Πόλεμος ήθελε να υπάρχει διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους και να γίνονται συνέχεια πόλεμοι μέχρι που στο τέλος να καταστραφούν τα πάντα.
Κάποτε η Ειρήνη που ακτινοβολούσε από ομορφιά ενέδωσε στον έρωτα του θεού Απόλλωνα και παντρεύτηκαν. Σαν πέρασε ο καιρός απέκτησαν ένα αγοράκι που το ονόμασαν Ειρηνοκλή που σημαίνει η δόξα της Ειρήνης.
Όταν το έμαθε ο Πόλεμος πήγε στην Ειρήνη και της είπε:
- Όταν ο Ειρηνοκλής μεγαλώσει θα δοκιμαστεί σε πολύ δύσκολους άθλους. Αν τα καταφέρει θα επικρατήσει η ειρήνη η αγάπη και η ομόνοια. Αν αποτύχει έστω και σε ένα θα επικρατήσει η διχόνοια, το μίσος και ο πόλεμος. Συμφωνείς;
-Αν δε συμφωνήσω τι θα γίνει;
-Το μισό χρόνο θα έχουμε πόλεμο και τον άλλο μισό ειρήνη. Σου δίνω μια τελευταία ευκαιρία ή θα νικήσεις και θα επικρατήσεις εσύ ή θα ηττηθείς και θα επικρατήσω εγώ.
- Εντάξει τότε, αλλά χωρίς κλεψιές.
- Ε, και βέβαια χωρίς κλεψιές.
Ο πόλεμος όμως είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του. Δεν ήθελε με τίποτα να επικρατήσει η Ειρήνη.
Πέρασε ο καιρός και ο Ειρηνοκλής μεγάλωσε. Τότε ο Πόλεμος πηγαίνει στην Ειρήνη και της λέει:
- Έφτασε η ώρα, που ο Ειρηνοκλής πρέπει να κάνει τους άθλους του.
- Ναι, συμφώνησε η Ειρήνη. Αλλά δε μου είπες πόσους άθλους πρέπει να κάνει;
- Μόνο δύο. Δε χρειάζονται παραπάνω για να ξημερώσει τρεις φορές, απάντησε ο πόλεμος.
- Πολύ ωραία. Ποιος είναι ο πρώτος;
- Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να κλέψει τα δώδεκα χρυσά σπαθιά που ο Ήφαιστος είχε φτιάξει για τους θεούς όταν έγινε η Τιτανομαχία.
- Και που βρίσκονται αυτά τα σπαθιά;
- Στο σπίτι του Ήφαιστου φυσικά. Σε αυτό το φρικτό ηφαίστειο που κανένας αθάνατος, ημίθεος ή θνητός δεν κατάφερε ποτέ να πλησιάσει.
- Εντάξει, είπε η Ειρήνη. Πότε ξεκινάει;
-Αύριο τα χαράματα. Γεια σου Ειρήνη, Ρηνιώ, Ρηνούλα και πρόσεχε το γιόκα σου, είπε ο Πόλεμος και έφυγε.
Τα χαράματα ο Ειρηνοκλής σηκώθηκε, ετοιμάστηκε και αποχαιρέτησε τη μητέρα του και τον πατέρα του.
Όταν έφυγε ο Ειρηνοκλής, λέει ο Απόλλωνας στην Ειρήνη:
- Ανησυχώ πολύ για τον Ειρηνοκλή. Αλλά ας ελπίσουμε ότι για το καλό το δικό του και της ανθρωπότητας όλης θα τα καταφέρει.
- Ας, το ελπίσουμε είπε η Ειρήνη και σκούπισε τα δάκρυά της με το λευκό της πέπλο.
Στο μεταξύ ο Ειρηνοκλής φτάνει στο ηφαίστειο που ήταν η κατοικία του Ήφαιστου.
Μπαίνει μέσα και βλέπει χιλιάδες όπλα. Ξαφνικά το βλέμμα του πέφτει σε μια μεγάλη πόρτα. Την ανοίγει και τι να δει; Στην μέση ενός τεράστιου δωματίου βρίσκονταν ένα τεράστιο τραπέζι που πάνω βρίσκονταν τα δώδεκα χάλκινα σπαθιά. Στην βαριά χάλκινη βάση του τραπεζιού, ήταν δεμένος ένας τεράστιος σκύλος με οχτώ κεφάλια, ο Λάβας. Από το καθένα από τα οχτώ στόματά του έβγαινε τόση φωτιά που θα μπορούσε να κάψει μια ολόκληρη πόλη. Ο Ειρηνοκλής τρελάθηκε από το φόβο του. Ήταν πολύ άγριος ο Λάβας, δεν πιανόταν με τίποτα. Πώς θα έπαιρνε τα σπαθιά;