ΦΑΝΤΑΣΙΑ-ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

«Ε! Τι κάνεις εκεί;» αναφώνησε η Fidget « Τίποτα θαύμαζα αυτά τα πολύχρωμα πράγματα που έχεις κολλημένα στην πλάτη σου. Δεν πέφτουν; Είναι πάντα εκεί;».Τι ενοχλητικός τύπος σκέφτηκε. « Δεν είναι πράγματα! Τα λένε φτερά και μην τα πειράζεις.» «Α! δεν σε έχω δει ξανά, μένεις στην βόρεια πλευρά του δάσους;» είπε το ξωτικό. «Πολλά δεν ρωτάς;» δεν της άρεσε να της κάνουν ερωτήσεις αλλά τώρα ήταν αναγκασμένη να απαντήσει, αυτό το πλάσμα μπορεί να της έκανε κακό. ’σε που δεν μπορούσε να τον κοιτάξει καλά. Αυτή η λάμψη ενοχλούσε τα μάτια της όπως και ο ήλιος. «Είσαι παράξενος! Το ξέρεις;»
«Είμαι ξωτικό όπως εσύ μόνο που μένω ψηλά στον ουρανό τα βράδια σε ένα αστέρι και πρέπει να φωτίζω για να βλέπω αλλά και να με βλέπουν. Είναι πολύ σκοτεινά εκεί πάνω ξέρεις». Μα τι έλεγε; Έμενε σε ένα αστέρι! Η Fidget δεν πίστευε στα αυτιά της. «Ξέρεις έχω έναν ανιψιό που φωτίζει όπως εσύ αλλά είναι μικρούλης τώρα. Για στάσου! Αυτός δεν μένει σε αστέρι όμως.» του είπε. « Θα με πας να τον δω;» είπε το ξωτικό. «Μα δεν ξέρω καν πως σε λένε. Κι αν είσαι επικίνδυνος;».Το ξωτικό ξέσπασε σε γέλια «Ω! δεν έπρεπε να σου μιλήσω από την αρχή.» είπε η   Fidget και άρχισε να φεύγει πίσω στο μεγάλο δέντρο. «Στάσου με λένε Hex μην τρέχεις!».Μετά από λίγο βρέθηκαν και οι δυο στην κορυφή του δέντρου. « Είναι πολύ ωραία εδώ..μα, δεν μου είπες το όνομα σου» .« Fidgetμε λένε Fidget» είπε και εξαφανίστηκε.
Ο Hex δεν μπορούσε να την αφήσει έτσι, ήταν η ωραιότερη νεράιδα που είχε δει ποτέ. Έπρεπε να την βρει, ίσως χρειαζόταν να πάει στην δική της πλευρά του δάσους. Μετά από πολλή σκέψη και αφού είχαν ήδη περάσει πολλές νύχτες ο Hex αποφάσισε να σκαρφαλώσει το γέρικο δέντρο. Βρέθηκε στην βόρεια πλευρά του δάσους.όλα ήταν διαφορετικά εδώ. Η λίμνη φάνταζε υπέροχη και νατο αστέρι, το σπίτι του καθρεπτιζόταν σε αυτή καθαράξαφνικά άκουσε μια φωνή « Σιγά μην μένει σε αστέρι! Αφού τα αστέρια είναι μακριά από εδώ». Ήταν η Fidget, επιτέλους την είχε βρει. Και ήταν όμορφη, πολύ όμορφη. Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι φώτιζε τα πολύχρωμα φτερά της « Νόμιζα πως δεν θα σε ξαναδώ» της είπε. « Τι κάνεις εδώ; Σε είδε κανείς;» είπε η Fidget και πετάχτηκε από το θάμνο όπου ξάπλωνε. « Ηρέμησε λίγο! Πάντα έτσι νευρική είσαι; Και εγώ που έκανα τόσο δρόμο για να έρθω να σε βρω.» Είχε δίκιο, ήταν πολύ νευρική γιατί κατά βάθος ποτέ δεν έπαψε να τον σκέφτεταιτον έψαχνε στα αστέρια εκεί ψηλά. Εκείνο το βράδυ όπως και τα επόμενα που ήρθαν η Fidget και ο Hex τα περνούσαν παρέα. Ώρες ολόκληρες συζητούσαν και γελούσαν, είχαν να μάθουν πολλά ο ένας για τον άλλον.
Είχε φτάσει ο καιρός για την νέα πανσέληνο, το φεγγάρι ήταν και πάλι εκεί, όπως και ο Hex με την Fidget. «Σήμερα είσαι διαφορετικός γιατί;» τον ρώτησε «Να σκεφτόμουν» είπε ο Hex αλλά δίστασε « Τόσο καιρό μένουμε εδώ στο δάσος, μήπως θα ήθελες να έρθεις να μείνουμε μαζί πάνω .στο αστέρι?» για λίγο δεν ακούστηκε τίποτα, η Fidget φάνηκε ξαφνιασμένη «Πάντα ήθελα να φτάσω στα αστέρια και να αποκτήσω μια ημέρα το δικό μου, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι κάποιος θα με βοηθούσε να πραγματοποιήσω την ευχή μου. Και να που τώρα ήρθες εσύ»... «Δηλαδή θα έρθεις;!»
Δεν χρειάστηκε να απαντήσει σε αυτό.από εκείνο το βράδυ και σε κάθε πανσέληνο η Gossamer στέκει στον θάμνο της φίλης της και την χαιρετά εκεί ψηλάστο αστέρι της!   «Ήταν αλήθεια τελικά οτι μπορεί καθένας να βρει το ξεχωριστό στη ζωή του.. όχι ψηλά στον ουρανό αλλά εδώ στο δάσος. Απλά αυτό θα δώσει δύναμη στα φτερά του και θα φτάσει στο αστέρι..» της φώναξε ένα βράδυ η Fidget δυνατάτόσο που ακούστηκε παντού και ξύπνησε τον μικρούλη που θέλησε με τα φτεράκια του να φτάσει στο δικό του αστέρι όπως είχε κάνει η θεία του.και τα κατάφερε!

                                                                                              Αθηνά Παπαδοπούλου